در کتاب «رضاشاه و دیدگاه‌ها (خاطرات)» نوشته دکتر کیوان پهلوان،

در کتاب «رضاشاه و دیدگاه‌ها (خاطرات)» نوشته دکتر کیوان پهلوان، خواننده با نسخه‌ای غنی و زنده از دوران رضاشاه پهلوی روبرو می‌شود که نه تنها از نگاه صرفاً مثبت یا منفی برخوردار نیست، بلکه با بی‌طرفی نسبتاً قابل‌توجه، عرصه‌ای مستند برای بازخوانی پیچیدگی‌های آن دوران فراهم می‌آورد. در ادامه، سیاهه‌ای از مهم‌ترین نکات دیدگاه‌ها و نگاه‌های مطرح‌شده در این اثر ارائه می‌شود
کتاب با رویکردی ترکیبی آغاز می‌شود؛ ترکیبی از روایت‌های مستند، خاطرات دست‌اول و تحلیل‌هایی هوشمندانه که تصویر کامل‌تری از شخصیت، منش و ساختار قدرت تحت حکومت رضاشاه ارائه می‌دهد. این روایت‌ها از تلاش رضاشاه برای کسب قدرت آغاز می‌شوند و به تصویری از او می‌رسند که رهبر مقتدری است که هم از دل نیروها و نهادهای مستبد برخاسته و هم آن‌ها را در کنار خود پرورانده است. این تسلسل به‌وضوح نشان می‌دهد که نه تنها فردی قدرتمند بود، بلکه ساختاری از تفکر اقتدارگرانه را نمایندگی می‌کرد که توسط یارانی با روحیه مشابه پشتیبانی می‌شد.

در این میان، برخورد با مخالفان سیاسی – از ضبط و مصادره اموال عمومی تا محاکمه‌های سنگین مانند موارد مختاری و پزشک احمدی – با زبانی زنده و دقیق روایت می‌شود؛ روایتی که فضای اتاق‌های حکومتی، خون و ترس، و زیرپوست قدرت آن دوران را از درون به تصویر می‌کشد. کتاب به جای آنکه صرفاً محکمه‌گر یا تاییدگر باشد، زمینه‌ای فراهم می‌آورد تا خواننده در خلال نثر روان، روایت‌های متضاد و رخدادهای تلخ، به قضاوتی شخصی و نقادانه برسد.

از دیگر جذابیت‌های اثر، نگاه به شیوه‌های اداره زندان‌ و شهربانی، برخورد با مخالفان در کمک به تقویت حس زندگی اجتماعی و سیاسی مردم، و نیز نمادهای بصری قدرت مانند زندان و محاکمات نمایشی است. این ساختار، خواننده را به دل نظامی یک‌دست اما پرتلاطم می‌برد؛ ساختاری که در آن قدرت اتوکراتیک با تشکیلاتی از اداری و نظامی همراه شده و جامعه را در تنگنایی دائمی از نفوذ و کنترل قرار داده است.
نویسنده تلاش کرده عرصه‌ای مستند، اما باز برای تصمیم‌گیری مخاطب فراهم آورد؛ با زبانی قابل‌فهم، روایتی مستند و تحلیل‌هایی که خوانش تاریخی را هم برای پژوهشگر و هم برای علاقه‌مند به تاریخ معاصر ایران جذاب و دست‌یافتنی می‌سازد. او با استفاده از یادداشت‌های واسطه‌ای، خاطرات تاثیرگذار و روایت‌های جزئی‌نگر، تصویری عمیق از مناسبات قدرت، جایگاه شخصی رضاشاه و مناسبات اجتماعی دوران او ارائه می‌دهد.

به‌طور خاص، تصویر رضاشاه به‌مثابه فردی استبدادی، اما همزمان عامل تفکری استبدادی؛ تفکری که در حلقه اطرافیان و ساختار حکومتی ریشه دوانده بود و مانع از آن می‌شد که جامعه روی آزادی و دموکراسی را ببیند. این حس سایه‌ورزی دائمی دیکتاتوری، رسماً از خلال نوشته‌ها و تعبیرهای کتاب عبور می‌کند.
423