کتاب جاودانه رهی معیری

کتاب جاودانه رهی معیری

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم‏ در میان لاله و گل آشیانی داشتم‏ گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار پای آن سرو روان اشک روانی داشتم‏ آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم‏ چون سرشک از شوق بودم خاک بوس درگهی‏ چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم‏ در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم‏ … محمدحسن (بیوک) معیری متخلص به رهی شاعر، منتقد، طنزپرداز و ادیب ایرانی در دهم اردبیهشت 1288 در تهران چشم به جهان گشود و در بیست و چهارم آبان سال 1347 در پنجاه و نه سالگی در تهران دیده از جهان فروبست. در آغاز شاعری، در انجمن ادبی حکیم نظامی به ریاست وحید دستگردی شرکت جست. بعدها خود از پایه گذاران انجمن ادبی فرهنگستان ایران شد وی همچنین در انجمن موسیقی ملی ایران عضویت داشت. اشعار رهی را می‏توان در بیشتر روزنامه‏ها و مجلات ادبی پی گرفت. آثار سیاسی، فکاهی و انتقادی او در روزنامه باباشمل و مجله تهران مصور چاپ می‏شد. در شعرهای فکاهی و انتقادی از نام مستعار زاغچه، شاه پریون، گوشه‏گیر و حق گو استفاده می‏کرد. رهی معیری در سال‏های آخر عمر در برنامه گل‏های رنگارنگ رادیو، در گزینش شعرها با داوود پیرنیا همکاری داشت و پس از پیرنیا تا پایان زندگی، آن برنامه را سرپرستی کرد و در شورای شعر رادیو ایران شرکت کرد. رهی یکی از غزل‏سرایان برجسته معاصر است. سخن او زیر تاثیر شاعرانی چون حافظ شیرازی، مولوی رومی، صائب تبریزی و گاه مسعود سعد سلمان و نظامی گنجوی است. اما دلبستگی و توجه بیشتر او به زبان سعدی است. این عشق و شیفتگی به سعدی، سخنش را از رنگ و بوی او برخوردار کرده است. همان سادگی و روانی و طراوت غزلهای سعدی در بیشتر غزلهای رهی دیده می‏شود.برای خرید کتاب جاودانه رهی معیری در خدمتیم